Не знати, де й коли це з’явилося вперше, але з давніх-давен племена, народи мали свої об’єднавчі символи. Ще фараони древнього Єгипту володіли кожний своїм картушем. У ході подальшого історичного поступу людства викристалізовувалися герби, хоругви і врешті-решт прапор, з певними зображеннями та кольорами. Його, святиню, бережуть, як зіницю ока. Зійшлися в смертельному двобої з полчищами загарбників відважні дружини. І доки видніє над гущею битви княжий вимпел, стоять непохитно, завзято рубаються воїни. Обороняє полк стратегічно важливу висоту, стоїть до останнього солдата. І той, останній, зриває з древка пошматоване, обпалене знамено і напівживий, зранений дивом переповзає до своїх. Лише один солдат, а це вже полк, бо вижив, не потрапив на поталу ворогу і прапор. Нехай прострелений, у кривавому павутинні, але збережений. Під нього стануть тисячі нових бійців, і відроджена бойова одиниця знову заступить дорогу напаснику.
На стику Театрального майдану, скверів на бульварі Шевченка і вулиці Чорновола в Тернополі підноситься символічна скульптура. Одним в образі жінки, що випускає на волю гордого птаха, бачиться Україна, іншим — янгол, що спустився з небес і приніс нам свободу. А поруч на флагштоці наш національний прапор. Це стяг, так би мовити, на щодень. Його ми підіймаємо під час якихось подій, при велелюдних зібраннях. Та раз на рік, напередодні Дня Незалежності, тут здіймається у вись велике синьо-жовте полотнище. Ми вшановуємо прапор, символ, який гуртує воєдино всю українську націю. Тепер усе частіше лунає словосполучення — відновлення Незалежності. І справді, ця думка має слушність. Адже в різні історичні періоди українці мали свою державність, та загарбницька політика сусідів щоразу руйнувала її.
Минулого четверга ще куранти на вежі катедрального собору Непорочного Зачаття Діви Марії не пробили дев’яту годину, а на цьому стику майдану і скверів вже зібралися сотні тернополян. В очікуванні урочистої миті, вишикувалися учасники бойових дій на сході країни, ветерани, юнаки і дівчата в національному вбранні, відомі хорові колективи «Заграва» та ім. Івана Кобилянського. Ударили литаври «Оркестри Волі», прозвучав Гімн України. Від східців театру через увесь майдан пропливло велике синьо-жовте знамено, яке тримали міцні руки вояків і юних тернополян. Біля підніжжя пам’ятника преосвященнійші владики і всечесні отці освятили прапор. Відтак його прилаштували, щоб підняти на високу щоглу. Цю почесну місію виконали голова облдержадміністрації Степан Барна, голова облради Віктор Овчарук, міський голова Сергій Надал, дочка героїчно загиблого під час оборони Донецького аеропорту воїна Івана Васильовича Вітишина Марія — студентка Теребовлянського вищого училища культури, син полеглого під Гранітним капітана Олександра Анатолійовича Черніченка — восьмикласник із Підволочиська Максим, офіцер-десантник кавалер ордена Богдана Хмельницького Іван Ігорович Михайлецький — військовий комісар із Заліщиків. Були урочисті промови від влади, вручення урядових нагород, обласних і міських відзнак. Дівчата поклали квіти до пам’ятників і пам’ятних знаків Тарасові Шевченку, В’ячеславові Чорноволу, Ярославові і Славі Стецькам, Героям Небесної Сотні і загиблим воїнам АТО.
А знамено, вловивши розу вітрів, розправлялося, звивалося, тріпотіло, посилало людям, що піднесли догори голови, силу і впевненість. Кожній матері здається, що її діти найвродливіші. Кожна нація переконана, що її кольори найкращі. І в нас, українців, є тверда впевненість, що барви нашого прапора особливі. На його жовтому пшеничному полі кожний із нас знайде свій колосочок. А щедра небесна блакить, що висить над тим полем, зігріє промінчиком кожного українця, в якому б куточку земної кулі він не опинився.
Фоторепортаж В. БУРМИ.